Τα πρώτα του ρούχα

Πρώτο πρόβλημα: Τι θα φορέσει μόλις γεννηθεί;

Στο μαιευτήριο, μία απαθής γραμματέας σου έδωσε τη ΣΟΥΠΕΡ λίστα, τη διάβασες δέκα συνεχόμενες φορές – οκτώ πυτζάμες, τρία μάλλινα ζιπουνάκια, πέντε ζευγάρια κάλτσες ή παντόφλες, τρία σκουφάκια… – και μετά τηλεφώνησες σε όλες τις «μυημένες» φίλες σου για να σου μεταφράσουν τη λίστα σε απλά ελληνικά. Και από εκείνη τη στιγμή, το πράγμα μπερδεύτηκε: «Μην αγοράζεις ΠΟΤΕ μέγεθος για νεογέννητα», «ΜΗΝ του αγοράσεις ρούχα για μωρό 1 μηνών», «αγόρασε ΜΟΝΟ ρούχα για μωρά 3 μηνών», «ΟΧΙ μάλλινα», «ΟΧΙ συνθετικά»… Μία ωραία ημέρα όμως υποκύπτεις στον πειρασμό του shopping. Γυρνώντας σπίτι, απλώνεις τα ψώνια στο κρεβάτι και βλέποντας αυτήν τη μικροσκοπική πυτζάμα, τα φορμάκια-μινιατούρες και το σκουφάκι τρελαίνεσαι. Ξαφνικά, μπορείς να φανταστείς μπροστά σου το μωρό, τόσο γλυκό και αξιολάτρευτο μέσα στα ρουχαλάκια του.

Από την αρχαιότητα ως τον 20ο αιώνα, τα μωρά τα φάσκιωναν. Το μωρό σου είναι τυχερό.

Δεν θα γνωρίσει τα φασκιά τα οποία τύλιξαν πολλές γενιές. Για πάρα πολύ καιρό τα φασκιά αυτά ήταν μία φυλακή: Με τα πόδια τεντωμένα και τα χέρια κολλημένα στο σώμα, το βρέφος ήταν τυλιγμένο σε ένα πανί και σε επιδέσμους που το ακινητοποιούσαν πλήρως. Το κεφάλι του στεκόταν εντελώς ίσιο σε ένα σφιχτό σκουφί, δεν μπορούσε να το στρίψει. Η πρακτική αυτή ξεκίνησε από την ανάγκη να κρατιούνται τα μωρά ζεστά, να προστατεύονται από τις ασθένειες, αλλά κυρίως επειδή θεωρούσαν ότι είναι απαραίτητο να σφίξουν τα σώματά τους που ήταν ακόμα χαλαρά και χωρίς γραμμή, προκειμένου να αναπτυχθούν σωστά. Με τα άκρα του λυγισμένα, το κεφάλι του που δεν στέκεται όρθιο, την ευλύγιστη πλάτη του, το νεογέννητο θεωρείτο ατελές. Για να πάρει τη μορφή ενός κανονικού ανθρώπου έπρεπε να το βάλουν σε καλούπι, να το φτιάξουν. Έπρεπε να φτάσει ο Διαφωτισμός, τον 18ο αιώνα, για να φωνάξουν οι γιατροί ότι επρόκειτο για σκανδαλώδη πρακτική. Αργά αλλά σταθερά, το κίνημα της απελευθέρωσης των μωρών ξεκίνησε. Άνοιξε ο δρόμος για τα υπέροχα σημερινά μωρουδιακά.